اینتل چگونه تولید کننده پردازنده شد؟

شرکت اینتل بزرگترین تولید کننده نیمه هادی در جهان است که  مقر اصلی در ایالات متحده و دارای مراکزی اروپا و آسیا است و از زمان تاسیس ، جهان را به طرز چشمگیری تغییر داده است.
این شرکت یکی از شرکت تولید کننده تراشه های کامپیوتری است ، اینتل محصولات پلتفرمی را ارائه می دهد که شامل اجزا و فناوری های مختلف از جمله ریزپردازنده و چیپ ست، SoC مستقل با بسته چند تراشه است.
این شرکت بر پردازنده های بازار تراشه های رایانه‌ای مانند خانواده پردازنده‌های Intel Core، Intel Quark, Intel Atom, Celeron, Pentium, Intel Xeon و Itanium تسلط دارد.
اینتل ، همچنین شامل اتومبیل های خودران و دستگاه های کوچک و کم مصرف و همچنین طیف گسترده‌ای از راه حل ها است که بخش‌های مرکز داده، بی سیم، شبکه، نظامی، پزشکی و صنعتی را هدف قرار می‌دهد.
آخرین راه حل های مرکز داده این شرکت، طیف وسیعی از موارد استفاده در محاسبات ابری، زیرساخت های شبکه و برنامه های کاربردی هوشمند را هدف قرار می ‌دهد و از حجم کاری بالا از جمله AI و G5 پشتیبانی می کند.

تاریخچه شرکت اینتل

شرکت اینتل در ماه ژوئیه سال ۱۹۶۸ توسط دو مهندس آمریکایی به نام‌های روبرت نویس و گردون مور تاسیس شد.
برخلاف کسب و کارهای قدیمی Silicon Valley که اغلب در گاراژ بنیانگذار جوان آغاز شده بودند، اینتل فعالیت خود را با دو و نیم میلیون دلار بودجه توسط آرتور راک سرمایه دار آمریکایی شروع کرد.
بنیانگذاران اینتل تکنسین های با تجربه و میانسالی بودند که شهرت زیادی داشتند. نویس مخترع مدار ا۱۹۵ سیلیکون بود ، زمانی که مدیر کل Fairchild Semiconductor بخشی از دوربین و ابزار Fairchild بود. مور رئیس تحقیق و توسعه در Fairchild Semiconductor بود.
بلافاصله پس از تاسیس اینتل نویس و مور سایر کارکنان Fairchild از جمله تاجر آمریکایی متولد مجارستان یعنی اندرو گروو را استخدام کردند.
نویس، مور و گروو در سه دهه اول تاریخ این شرکت به عنوان رئیس و مدیر اجرایی یا مدیر عامل به صورت پی درپی خدمت کردند.

مقر اصلی و بیشترین فروش اینتل در کجاست ؟

اینتل در کالیفرنیا مستقر است و دارای بیش از ۱۰۰ مکان در سراسر جهان با سه مرکز مونتاژ و آزمایش در چین، مالزی و ویتنام و ۶ خط تولید  در آریزونا، اورگان، نیومکزیکو، ایرلند، اسرائیل و سایر کشورها است.
 از نظر جغرافیایی بیشترین مشتریان در چین و هنگ کنگ قرار دارند و حدود ۳۰ درصد از فروش اینتل را به خود اختصاص داده است.  پس از آن مشتریان این شرکت سنگاپور و ایالات متحده هستند که بیش از ۲۰% را شامل می شود.

استراتژی شرکت

این شرکت سرمایه گذاری قابل توجهی در تحقیق و توسعه برای اطمینان از رقابت پذیری فناوری محصولات شرکت برای ساختن بهترین نیمه هادی های جهان انجام داده است . همچنین سرمایه گذاری به موقع و در سطح کافی برای پاسخگویی به تقاضای مشتری برای فناوری‌های فعلی و آماده شدن برای فناوری‌های آینده از جمله استراتژی های این شرکت می باشد.
این شرکت همچنین روابط قابل اعتمادی برای اینتل و ذینفعان آن از جمله کارکنان ، تامین کنندگان ، مشتریان جوامع محلی و دولت ها دارا می باشد و تلاش مستمری برای کاهش اثرات سوء زیست محیطی ، از طریق استفاده کارآمد و مسئولانه از منابع طبیعی و مواد مورد استفاده برای ایجاد محصولات انجام می‌دهد.

محصولات اولیه شرکت اینتل

محصولات اولیه شرکت اینتل تراشه های حافظه بودند که از جمله اولین نیمه رسانای اکسید فلزی 1101 در جهان محسوب می شدند که فروش خوبی نداشتند.
با این حال محصول دیگر آنها که شامل یک تراشه حافظه با دسترسی تصادفی پویا یک کیلو بیتی (DRAM) بود که بسیار موفق عمل کرد و اولین تراشه‌ای بود که توانست مقدار قابل توجهی از اطلاعات را ذخیره کند . این تراشه اولین بار توسط شرکت فناوری آمریکایی Honeywell Incorporated در سال ۱۹۷۰ خریداری شد تا جایگزین فناوری حافظه اصلی در رایانه های خود شود.
از آنجا که DRAM ها ارزان تر بودند و از قدرت کمتری نسبت به حافظه اصلی استفاده می کردند به سرعت به دستگاه های حافظه استاندارد رایانه های سراسر جهان تبدیل شدند.
پس از موفقیت DRAM اینتل در سال ۱۹۷۱ به یک شرکت معروف تبدیل شد. در همان سال اینتل تراشه های قابل برنامه ریزی و قابلیت خواندن حافظه EPROM خود را معرفی کرد که تا سال ۱۹۸۵ موفق ترین خط تولید شرکت اینتل بود.
همچنین در سال ۱۹۷۱ مهندسان اینتل با نام های تدهوف، فردریک فاکین و استن مازور یک ریزپردازنده چهار منظوره عمومی و یکی از اولین ریزپردازنده های تک تراشه 4004 را با قرارداد با سازنده ماشین حساب ژاپنی با نام Nippon Calculator Machine Corporation اختراع کردند که اینتل تمام حقوق خود را در مورد این فناوری حفظ نموده است.
اما همه تلاش های اولیه شرکت اینتل موفقیت‌آمیز نبود. در سال ۱۹۷۲ مدیریت این شرکت تصمیم گرفت تا با خرید Microma وارد بازار رو به رشد ساعت های دیجیتالی شود . اما به دلیل آنکه اینتل درک واقعی از مصرف کنندگان نداشت این شرکت ساعت سازی را در سال ۱۹۸۷ با ۱۵ میلیون دلار ضرر فروخت.
در سال ۱۹۷۴ اینتل 82.9 درصد از بازار تراشه های DRAM را در اختیار داشت اما با افزایش شرکت های نیمه رسانه‌های خارجی سهم این شرکت تا سال ۱۹۸۴ به 1.3 درصد کاهش یافت.
با این حال در آن زمان اینتل از تراشه‌های حافظه خارج شده بود و روی تجارت ریزپردازنده متمرکز بود ، به طوری که در سال ۱۹۷۲ توانست 8008 واحد پردازش مرکزی هشت بیتی CPU را تولید کند. 8080 که ۱۰ برابر سریع تر از 8008 بود دو سال بعد به بازار آمد و در سال ۱۹۷۸ این شرکت اولین ریزپردازنده ۱۶ بیتی خود یعنی 8086 را ساخت.
در سال ۱۹۸۱ سازنده رایانه آمریکایی International Business Machine که با نام اختصاری IBM شناخته می شود 8088 اینتل که 16 بیتی بودند را به عنوان CPU در اولین رایانه شخصی (pc) انتخاب کرد.
اینتل همچنین ریزپردازنده های خود را در اختیار تولیدکنندگان دیگر قرار داد که کلون رایانه را با دستگاه IBM سازگار کردند.
به این ترتیب رایانه IBM و کلون های آن باعث شدند تقاضا برای رایانه های رومیزی و قابل حمل ایجاد شود. IBM با یک شرکت کوچک در ردموند واشنگتن با نام مایکروسافت قرارداد بسته بود تا تصویر سیستم عامل دیسک (DOS) را برای رایانه خود تهیه کند.
سرانجام مایکروسافت سیستم عامل ویندوز خود را به رایانه های IBM عرضه کرد که با ترکیبی از نرم‌افزارهای ویندوز و تراشه های اینتل ساخته شده و ماشین های Wintel نامیده می شدند و از ابتدا در بازار غالب بودند.
از بین بسیاری از ریز پردازنده هایی که اینتل تولید کرده است شاید مهمترین آن 80386 بود که شامل یک تراشه ۳۲ بیتی بود که در سال ۱۹۸۵ منتشر شد و تعهد شرکت را برای سازگاری همه ریزپردازنده های آینده با CPU های قبلی را آغاز کرد.
پس از آن می ‌توان به توسعه دهندگان نرم‌افزار و صاحبان رایانه این اطمینان را داد که نرم افزاری که بر روی دستگاه های قدیمی اینتل کار می کنند توانایی اجرا بر روی جدیدترین مدل ها را نیز دارند.

ریز پردازنده پنتیوم

با معرفی ریز پردازنده پنتیوم در سال ۱۹۹۳ اینتل قراردادهای نام گذاری محصولات مبتنی بر عدد را بر نام های تجاری ریزپردازنده‌های خود پشت سر گذاشت.
پنتیوم اولین تراشه اینتل برروی رایانه های شخصی بود که از پردازش موازی یا مقیاس بزرگ استفاده می کرد که این مسئله سرعت آن را به میزان قابل توجهی افزایش داد.
در مقایسه با 1.2 میلیون ترانزیستور قبلی ، 80486 دارای 3.1 میلیون ترانزیستور بود. همراه با سیستم عامل ویندوز 3.x مایکروسافت ، تراشه بسیار سریع پنتیوم به توسعه چشمگیر بازار کامپیوتر کمک کرد.
اگرچه مشاغل هنوز بیشتر رایانه‌های شخصی را خریداری می‌کنند اما دستگاه‌های پنتیوم با عملکرد بالا این امکان را برای مصرف کنندگان فراهم نمود که از رایانه های شخصی برای برنامه های گرافیکی چند رسانه ای مانند بازی هایی که نیاز به قدرت پردازشی بیشتری دارند ، استفاده کنند.
استراتژی تجاری اینتل متکی بر این بود که ریزپردازنده های جدید به طور چشم گیری سریع تر از پردازنده های قبلی باشند تا خریداران را به ارتقاء رایانه های خود ترغیب کند.  یکی از راه های دستیابی به این هدف تولید تراشه های با ترانزیستور های بسیار بیشتر در هر دستگاه بود.
به عنوان مثال 8088 موجود در اولین رایانه IBM دارای ۲۹ هزار ترانزیستور بود ، در حالی که 80386 چهار سال بعد معرفی شد و شامل 275000 ترانزیستور بود و Core 2 Quad که در سال ۲۰۰۸ معرفی شد دارای بیش از 800000000 ترانزیستور بود.
افزایش در تعداد ترانزیستورها به عنوان قاعده مور شناخته شد که از نام بنیانگذار شرکت یعنی گوردن مور گرفته شده بود. او در سال ۱۹۶۵ مشاهده نموده بود که تعداد ترانزیستورها روی تراشه سیلیکون سالانه دو برابر می شود ، اما در سال ۱۹۷۵ در این مسئله تجدید نظر کرد و تعداد ترانزیستورهای روی تراشه را هر دو سال دو برابر نمود.

به منظور افزایش آگاهی از نام تجاری مصرف کنندگان ، اینتل در سال ۱۹۹۱ برنامه تبلیغاتی را شروع کرد به شرطی که تبلیغات دارای برچسب “Intel inside” شرکت باشند.
بر اساس برنامه مشارکتی اینتل بخشی از پولی را که هر شرکت سازنده کامپیوتر سالانه برای خرید تراشه های اینتل هزینه می‌کرد کنار گذاشت که از این میزان نصف هزیته تبلیغات چاپی و تلویزیونی آن شرکت در طول یک سال بود. این برنامه تاثیر مطلوبی در شناخته شدن اینتل به عنوان یک نام تجاری برجسته داشت.
اما رشد اینتل بدون اتفاقات ناگوار نبود. بزرگترین اشتباه آن به اصطلاح نقص پنتیوم بود که در آن بخش مبهمی از 3.1 میلیون ترانزیستور CPU پنتیوم تقسیم نادرست را انجام داد.
مهندسان شرکت پس از عرضه محصول در سال ۱۹۹۳ این مشکل را کشف کردند اما تصمیم گرفتند سکوت نکنند و در به روزرسانی تراشه ، این مشکل را برطرف کنند.
با این حال توماس نیسیلی ریاضیدان کالج در ویرجینیای غربی نیز این نقص را کشف کرد. در ابتدا گروو مدیر عامل آن زمان در برابر درخواست های فراخوان محصول مقاومت کرد اما ، هنگامی که IBM اعلام کرد رایانه هایی با CPU ارسال نمی کند مجبور به فراخوانی شد که ۷۵ میلیون دلار برای اینتل هزینه داشت. با وجود این که فیاسکو پنتیوم آسیب دید ، اما ترکیب فناوری اینتل با نرم افزار مایکروسافت همچنان رقابت را شکست داد .
محصولات شرکت های رقیب که شامل شرکت نیمه رسانای AMD، شرکت ارتباطات بی سیم Motorola، سازنده ایستگاه های کاری Sun Microsystems و… به ندرت سهم بازار اینتل را تهدید می کردند.

گسترش و سایر تحولات

در اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی اینتل توانست به فراتر از تجارت تراشه توسعه یابد.  سازندگان بزرگ کامپیوتر مانند IBM و Hewlett-packard توانستند رایانه های مبتنی بر اینتل را برای بازارهای خود طراحی و تولید کنند.
با این حال اینتل می خواست سایر سازندگان کامپیوتر های کوچکتر محصولات خود را دبا پردازنده های اینتل روانه بازار کنند . بنابراین شروع به طراحی و ساخت مادربردهایی کرد که شامل تمام قسمت های ضروری رایانه از جمله گرافیک و تراشه های شبکه بود.
تا سال ۱۹۹۵ این شرکت بیش از ۱۰ میلیون مادربرد به سازندگان کامپیوتر می فروخت که حدود ۴۰ درصد از کل بازار رایانه‌های شخصی محسوب می شد.
در اوایل قرن ۲۱ سازنده تایوانی به نام ASUSTeK از اینتل به عنوان پیشرو ترین سازنده مادربردهای رایانه پیشی گرفته بود.  در پایان قرن بیست و یکم اینتل و تراشه های سازگار شرکت هایی مانند AMD در هر رایانه‌ای به جز مکینتاش شرکت اپل یافت شد که از پردازنده های موتورولا ۱۹۸۴ استفاده می‌کرد.
گریت بارت که در سال ۱۹۹۸ جانشین گروو به عنوان مدیرعامل اینتل شد توانست این فاصله را کم کند.  در سال ۲۰۰۵ استیو جابز مدیرعامل اپل ، هنگامی که اعلام کرد رایانه‌های شخصی اپل در آینده از CPU اینتل استفاده خواهند کرد، همه را شوکه کرد.
بنابراین به استثنای برخی از رایانه های دارای کارایی بالا به نام سرور و پردازنده اصلی تقریباً در هر رایانه ای می توان ریزپردازنده های سازگار با اینتل را یافت . بدین ترتیب این شرکت در اوایل قرن بیست و یکم توانست بر بازار CPUها مسلط شود.
پائول اوتلینی در سال ۲۰۰۵ جانشین گریت بارت مدیر عامل اینتل شد و چهار سال بعد جین شاو جایگزین گریت پارت به عنوان رئیس انتخاب شد. او این پست را تا سال ۲۰۱۲ داشت و پس از آن اندی برایانت جانشین وی شد. سال بعد برایان کرزانیچ مدیرعامل شد.
در سال ۲۰۱۹ مدیران مالی با نام باب سوان به عنوان مدیرعامل انتخاب شد و اینتل در ۵۰۰ تا از بزرگترین شرکت های آمریکایی در رتبه ۴۳ قرار گرفت.

 فروش و بازاریابی اینتل

اینتل محصولات خود را در درجه اول به تولیدکنندگان تجهیزات اصلی(OEM)، ارائه دهندگان خدمات ابری و تولید کنندگان طراحی اصلی, (ODM) می فروشد.
علاوه بر این ، محصولات اینتل به سازندگان تجهیزات صنعتی و ارتباطی نیز فروخته می شود.  مشتریان آن همچنین کسانی هستند که قطعات رایانه شخصی و سایر محصولات را از طریق توزیع کننده، فروشنده، خرده فروشی و کانال‌های OEM خریداری می کنند.
کانال فروش نمایندگی فروش اینتل در سراسر جهان شامل هزاران مشتری غیرمستقیم است که سازندگان سیستم هایی هستند که ریزپردازنده ها و سایر محصولات را از توزیع کنندگان خریداری می کنند.
ریزپردازنده ها و سایر محصولات نیز در فروشگاه های خرده فروشی مستقیم در دسترس هستند.
سه مشتری بزرگ اینتل بیش از ۴۰ درصد درآمد را به خود اختصاص می‌دهند که شامل Dell Technologies با بیش از ۱۵ درصد فروش، Lenovo Group نزدیک به ۱۵ درصد فروش و HP Inc با وجود ۱۰ درصد فروش هستند.

دلایل موفقیت شرکت اینتل

3 دلیل برای موفقیت شرکت اینترنت وجود دارد موارد زیر می باشند :

1. محصولات

شکی نیست که اکثر محصولات ارائه شده توسط آزمایشگاه های تحقیق و توسعه شرکت اینتل نشان می دهد که توجه جدی به کنترل کیفیت می شود . سری پنتیوم اینتل، سری بود که واقعاً اینتل را به یک پیشگام در صنعت ریزپردازنده تبدیل کرد.
این به این دلیل بود که عملکرد سری پنتیوم با سری های دیگر قابل مقایسه نبود و به دلیل آنکه در همان زمان تیم بازاریابی با قدرت برای اینتل کار می کرد منجر به گشتن دهان به دهان و ایجاد حواشی خوب برای فروش محصولات و همچنین اعتماد فروشندگان و خریداران به محصول شد. بنابراین محصولات با کیفیت و قابلیت اطمینان همراه با محصولات دلیل اصلی موفقیت شرکت اینتل است.

2. دارا بودن تیم قوی و متبحر

این یک واقعیت شناخته شده است و اکثر بازاریابان آن را می‌دانند که بازاریابی یک محصول فنی یا محصولی که توسط مشتری قابل مشاهده نیست واقعاً دشوار است . این امر در دوران فروش 1900 و 2000 بسیار دشوارتر بود اما تیم بازاریابی اینتل بازاریابی انبوه اینتل را آغاز کردند و توانستند آن را به شهرت برسانند.
امروزه حتی افرادی که ارتباط چندانی با کامپیوتر ندارند ، اینتل پردازنده ای است که می خواهند روی کامپیوترشان باشد.
این امر به دلیل تلاش مداوم و انعطاف‌پذیر تیم بازاریابی و برندسازی در شرکت اینتل است که به جزییاتی مانند بسته بندی، تبلیغات و مهمتر از همه تخفیفات تجاری مناسب برای توزیع کنندگان و فروشندگان توجه کرده‌اند.
این شرکت همراه با کانال توزیع گسترده و مارک تجاری و اقدامات بازاریابی توانسته است بسیار بهتر از هر سازمان دیگری به بازار نفوذ کند.

INTEL INSIDE . 3

اینتل با توجه به جذابیت نام احتمالاً یکی از طولانی ترین و هوشمند ترین تاکتیک های تبلیغاتی را دارا می باشد.
این شرکت با توجه به جذابیت نام تجاری خود و کیفیت محصولات با تمام تولید کنندگان اصلی رایانه های رومیزی و تبلت ارتباط برقرار کرده‌ است.
ریز پردازنده ها بیشتر توسط اینتل ارائه می شوند و کاری که انجام می دهند این است که تصویر برند را در نظر مصرف کننده تقویت می کند. اگر شرکت‌های برتر آماده همکاری با اینتل باشند مطمئناً محصول باید خیلی خوب باشد.
تاکتیک های بازاریابی هوشمند این است که قبل یا بعد از هرگونه تبلیغات Dell یا HP یا سایر تولیدکنندگان کلیپ کوچکی پخش شود که می گوید “INTEL INSIDE”
این کلیپ کوچک برای شرکت اینتل جادو کرده است . بنابراین نیازی به اجرای تبلیغات تلویزیونی ندارد تنها کاری که اینتل باید انجام دهد این است که پس از هر آگهی حضور خود را از طریق آرم “INTEL INSIDE” بررسی کند.

در حقیقت در حال حاضر شرکت های مختلف بازاریابی، بسته بندی و حتی CPU از “INTEL INSIDE” نام می ‌برند که این اطمینان خاطر برای مشتری است و ثابت می‌کند که او تصمیم درستی در قبال خرید محصول گرفته است.
بنابراین دو کلمه “INTEL INSIDE” یکی از قوی ترین برندهای سازنده برای شرکت اینتل است عنصری از نام تجاری که تاکنون توسط هیچ شرکت دیگری با موفقیت تکرار نشده است.